According to their website they can prolong your temporary contract multiple times, way more than the government would usually allow. Can anyone shine some light onto how this is legal?

Fase A duurt 52 gewerkte weken en fase B maximaal drie jaar. Er mogen zes tijdelijke contracten in deze periode van drie jaar worden gegeven. Een contract in fase C is een contract voor onbepaalde tijd.

Like anyone who sends postal mail, I compose my letters electronically, print, sign, and mail. Of course I keep a copy of the original unsigned letter.

But after signing I never scan the signed version because it’s inconvenient and a raster version of the whole page is mostly redundant while consuming much more space.

Is this a bad practice that could burn me? Would a court reject my letter as evidence if it does not include my own hand-written signature exactly as it was mailed?

If yes, would it generally be sufficient to keep a log of letters I sign, which could perhaps be used as evidence to the fact that I signed a letter?

I’ve been using LaTeX to prepare legal documents in PDF format with a tree of PDF bookmarks like this:

• list of facts
  -- exhibit A
  -- exhibit B
  -- exhibit C
  -- exhibit D
• law
  -- national
  -- international

So if you click “exhibit C” in the sidebar of the PDF viewer, it jumps to that document which has “exhibit C” in the corner of the doc in a bubble, along with commentary like “redactions in Bob’s version but not Alice’s”. I have no idea to what extent courts and lawyers appreciate or oppose metadata like this.

Some recipients want to see a verbatim version of the document without my markups. I am tempted to use the \usepackage{attachfile} … \attachfile{exhibit_c.pdf} which puts a thumbtack on the page whereby someone can click it and extract the original version without markups. The problem is that this embeds another redundant copy of the document in the PDF so every document presented will have two copies and ultimately double the size of the PDF.

Suppose you resist a bank that forces you to access your account exclusively via some shitty phone app, which also requires you to buy a new smartphone. And suppose you refuse, so your only access to the bank account is via the card.

What happens when the time comes that (e.g.) the gov or a creditor demands a payment by credit transfer, not by card? Are you consequently forced by your obligation to make a payment to then buy a phone? Or do you have a right to manually order a payment from your bank by sending a written letter or something?

There is this law but I’m not sure it’s applicable:

REGULATION (EU) No 260/2012, Art.4: Interoperability
…
3. The processing of credit transfers and direct debits shall not be hindered by technical obstacles.

I think that law was really intended for the bank-to-bank segment of the transaction, not consumer to bank. I get the impression we have no codefied rights, just [recommendations to lawmakers](https://www.europarl.europa.eu/Reg

Since e-mail has become recognised as the equivalent of a registered letter (scary!), I would like to know how courts want it submitted as evidence.

Email arrives with enough headers to fill half an A4 page. It often has a plaintext MIME part and an HTML MIME part. The HTML part is almost always garbage. The code is usually unreadable and it only renders in a decent form in recent mainstream browsers. Sometimes the whole payload is base64-encoded, which is printable but wholly useless to read.

So the question is, what does the court generally accept?

If the details of the email were quite important and it’s a murder trial that calls for evidence of a very high standard, then I suppose the raw forensic blob of text would be needed. But murder trials aside, what’s the general practice?

I use a text-based mail client and generally refuse to render the HTML due to tracker pixels and various shenanigans. My text view of an email is sometimes a bit rough looking, but I prefer it.

cross-posted from: https://linkage.ds8.zone/post/341870

I signed an agreement with a creditor that obligates me to pay them using a bank inside the country. This was fine initially but then I moved out of the country and the acct was closed. Other banks will not open an account for me and the creditor refuses cash. So the creditor is treating me like a non-payer to a quite harsh extent.

I have over-simplified here but I just want to know very generally what the common practices are around the world for contract law situations where someone without much bargaining power signs a contract that obligates them to do something that’s only achievable if other 3rd-parties agree to serve them, and then those other 3rd-parties later refuse.

BTW, I am not interested in advice on situational hacks and angles like “find a friend to pay for you”. I want to know how courts treat the situation when all options have failed. Are people typically held accountable for agreeing to something w

I often save websites to my local drive when collecting evidence that might later need to be presented in court. But of course there problems with that because I could trivially make alterations at will. And some websites give me different treatment based on my IP address. So I got in the habit of using web.archive.org/save/$targetsite to get a third party snapshot. That’s no longer working. It seems archive.org has cut off that service due to popular demand, which apparently outstrips their resources.

Are there more reliable alternatives? I’m aware of archive.ph but that’s a non-starter (Cloudflare).

In the 1990s there was a service that would email you a webpage. Would love to an out-of-band mechanism like that since email has come to carry some legal weight and meets standards of evidence in some countries (strangely enough).

I often supply documents as evidence to regulators (e.g. GDPR regulators). A document is normally in A4 format and I digitally superimpose that onto an A4 page. Thus generally without shrinking or expanding.

I label it by printing “exhibit A”, “bewijsstuk A”, or “pièce A” in the topmost rightmost corner at a 45° angle and give a small margin to avoid unprintable areas. I do that on every single page. If it would overlap something, I shift it down to avoid overlap. It seems to do the job well but a regulator once requested that I resubmit the evidence without my markups.

So apparently they don’t like my style. Maybe they wonder if I could be making more material alterations. What is the normal convention in the legal industry? These evidence submissions are not for a court process but they always have potential to end up in court in the future.

I have some ideas:

• (only for paper submissions) I could stick a Post-It note to every document (every page?) and hand

This question is inspired by Belgian law but there is no Belgian law forum and I think it’s likely that Netherlands would have the same problem. So answers w.r.t. Dutch law would be interesting enough.

It’s increasingly common for law to mandate that people give the government their email address in various situations. If someone has no email address, I have to wonder how can they be expected to comply with the law? When the law requires disclosure of information that does not exist, is it implied that we must take necessary steps to make that information come into existence in order to disclose it? Is it implied by that law that we must enter the private marketplace and subscribe to email service, then periodically check our email?

I happen to have email addresses but I refuse to disclose them to users of Micosoft Outlook or Google. That includes government offices because the gov uses MS Outlook and simultaneously does not use PGP. Since my workflow of non-disclosure to MS &

cross-posted from: https://slrpnk.net/post/11683511

from the article:

They are not allowed to avoid this amount by making several smaller payments in banknotes.

What does that mean for salaries? Every salary payment can be seen as a part of an annual income. I would demand more frequent pay days just to get some freedom back -- to be free from forced banking. Of course I would say the paychecks are not part of a whole payment but each are a whole payment for a specific amount of labor rendered.

cross-posted from: https://slrpnk.net/post/11153742

In a Dutch bar I ordered a few samples (which have no cost and were somewhat generous in size) and drank part way through them all. Then I ordered a full sized beer. I continued working on the samples.

Bartender asked if I wanted to pay now or start a tab. I asked if they accept cash. It feels silly to ask and I almost didn’t ask because the answer is always “yes”, of course. So I was shocked when the bartender said no.

WTF? Surely there would be enough customers who are wise enough to foresee possible consequences of having electronic records of alcohol consumption. It can only work against you, e.g. when the bank, data brokers, and insurance companies see an opportunity to collude and optimise your your insurance premiums using that info.

The GDPR would theoretically protect Europeans from that but bars are open to tourists -- non-Europeans with non-European bank accounts. I mentioned that to the bartender,

Geen adviesvraag, gewoon benieuwd naar een observatie.

Ik kijk wel eens naar het RTL programma Voor de Rechter. Wat mij daar opvalt is dat in bijna alle gevallen de voice over het overneemt als de advocaat aan het woord is. Meestal is de eerste zin nog wel te horen, voor de voice over het overneemt.

Waarom is dit? Als het met privacy te maken heeft, waarom is de verdachte zelf wel gewoon te horen, en vaker wel dan niet ook ongeblurred te zien?

Beste,

De Huurcommissie heeft de volgende uitspraak gedaan:

“Op grond van artikel 7:249 Burgerlijk Wetboek, kan de huurder tot uiterlijk zes maanden na het tijdstip waarop een door hem met betrekking tot die woonruimte voor de eerste maal aangegane huurovereenkomst is ingegaan, de huurcommissie verzoeken uitspraak te doen over de redelijkheid van de overeengekomen huurprijs.

Eerste maal aangegaan huurovereenkomst. De commissie overweegt dat verzoeken alleen ingediend kunnen worden als (dezelfde) partijen voor het eerst een huurovereenkomst met elkaar zijn aangegaan voor de woning. Als partijen later een nieuwe huurovereenkomst aangaan voor dezelfde woonruimte dan kan geen toetsing aanvangshuurprijs plaatsvinden.

De Huurcommissie heeft van huurder een huurovereenkomst ontvangen welke is aangevangen op 1 december 2021. Echter, uit de schriftelijke informatie blijkt dat huurder al voorafgaand aan de huurovereenkomst van 1 december 2021 in het gehuurde woonde. “

Nu heb ik een huidig

Hallo,

Ik heb een hele tijd geleden een set meubels gekocht. Deze zou morgen geleverd worden. Dit weekend heb ik zelfs nog een email ontvangen met het tijdslot wanneer de bezorger zou komen.

Nu krijg ik vanmiddag een telefoontje dat men niet wil/kan leveren wegens een personeelsgebrek. En dat de eerstvolgende berzorgmogelijkheid pas over 1.5 maand is.

Gezien het om een volstrekt nieuwe woning gaat, betekent dit dat ik 1.5 maand zonder tafel, stoelen, of andere meubels zit. Ik vind dit eigenlijk onacceptabel lang.

Nu vind ik op de website van de ACM een voorbeeldbrief om naar de leverancier te sturen in deze situatie. Hierin staat onder meer het volgende:

U leverde niet binnen de afgesproken levertijd. Ik verwacht dat u [het product] levert binnen [noem een redelijke termijn].

Maar wat is nu een redelijke termijn? Meubels duren over het algeme

Beste allemaal, graag jullie advies. Ik zal eerst even de situatie schetsen:

Ik heb een tijd geleden een armbandje gekocht bij een welbekende juweliersketen in Nederland. Dit armbandje ging al vrij snel stuk. Ik heb dit armbandje tot twee maal toe laten repareren bij de juweliersketen, toen het armbandje daarna opnieuw brak heb ik het teruggebracht naar de winkel. Ik kreeg toen een cadeaubon om hetzelfde armbandje nieuw in de webshop te kopen. Ik heb toen een nieuw identiek armbandje gekocht (met een kleine aanbetaling, het armbandje was inmiddels duurder geworden), dit nieuwe armbandje ging binnen een jaar opnieuw stuk. Na veel geruzie met de klantenservice heb ik ze zover gekregen om mij toe te staan het armbandje te retourneren o.g.v. non-conformiteit.

Nu wil de webshop alleen de kleine aanbetaling in geld retourneren, het overige bedrag wordt weer naar een e-giftcard omgezet. Ik heb hier helemaal geen zin in want ik wil geen producten meer van deze winkel afnemen, ik heb gewoon g

Ik huur een woonhuis (geliberaliseerd). Mijn huisbaas wil ten behoeve van een bouwproject op een naast- en achtergelegen kavel, dit huis gaan slopen. Hiervoor heeft de huisbaas onder andere grondonderzoek en vleermuizenonderzoek ingesteld.

Het is reeds meerdere malen gebeurt dat ik zo'n onderzoeker onaangekondigd in mijn tuin aantrof. Na de 1e keer dat dit gebeurde heb ik de verhuurder gevraagd mij minstens 24 uur van te voren aankondiging te geven van hen aanwezigheid, met als extra notitie dat als dit niet mogelijk was, het ook OK was als zo'n onderzoeker eerst aanbelt om zich te melden, voordat ze mijn tuin betreden. Ik heb daarbij vermeld dat indien dit niet gebeurde, ik een onderzoeker de toegang tot mijn tuin (en enkel de tuin) zou ontzeggen.

Gisteravond stond er wederom een onderzoeker in mijn tuin, onaangekondig. Ik heb deze persoon aangesproken, en de toegang tot mijn tuin ontzegt. Daarbij heb ik expliciet vermeld dat het naastgelegen kavel (dat ook deel is van hetzelfde ond

Beste,

De vraag is vrij simpel, mag mijn verhuurder de huur indexeren met terugwerkende kracht?

De situatie is als volgt:

• Ik huur een woning met in totaal 3 personen, waarbij we 1 gezamenlijk contract hebben, maar wel allen een eigen kamer (contractuele samenhuur)
• Verhuurder is vergeten de huur te indexeren per 1-11-2022 en wil nu de achterstallige huur van ons vorderen.

Volgens mij valt de woning niet onder de vrije sector, en mag de verhuurder dus niet met terugwerkende kracht de geïndexeerde huur opeisen. Bovendien wil de verhuurder met 3,3% indexeren (vrije sector percentage), maar zou dat 2,3% (kamerhuur percentage) moeten zijn.

Heb ik gelijk of niet? Wat kan ik het beste reageren? Bedankt!

Sinds afgelopen zaterdag is art. 7:261b BW in werking getreden.

Dat betekent dat huurders van woonruimte vanaf afgelopen zaterdag:

• geen waarborgsom hoeven te betalen die meer dan twee maanden van de huurprijs is
• de waarborgsom binnen 14 dagen (geen schade of achterstallige betaling) of uiterlijk 30 dagen (na onderbouwde verrekening schade of achterstallige betaling) na einde huurovereenkomst moeten terug ontvangen

Een verhuurder die niet op tijd betaald is automatisch in verzuim vanwege deze termijnen en de wettelijke rente is sinds zaterdag 6% geworden. Bij een hoge waarborgsom tikt dat dus flink aan als de verhuurder langer wacht.

Interessant is ook dat er geen overgangsrecht van toepassing is. Je kunt er daarom over discussiëren of verhuurders die in het verleden drie maan

Dag Feddit,

Mijn verhuurder heeft mij voor de rechter gedaagd nadat ik een succesvolle procedure heb afgerond bij de huurcommissie. Nu lees ik dat, volgens art 7:262 BW, er in principe een appèlverbod heerst nadat de kantonrechter een uitspraak heeft gedaan. Nu laat een snelle google search zien dat er uitzonderingen zijn waarbij er wel een mogelijkheid is tot hoger beroep (doorbreking appèlverbod).

Ik heb derhalve een aantal vragen waar ik antwoord op hoop te krijgen:

• Ik kan de theorie achter de reden voor een appèlverbod vinden op internet, maar het is voor mij te abstract. Heeft iemand hier meer kennis van/ervaring mee? Zijn er enkele voorbeelden waarop een dergelijk verbod wordt doorberoken?
• Hoe gaat een dergelijke doorbreking in zijn werk? Kan iedereen een hoger beroep indienen en gaat de rechtbank dan beoordelen of er een mogelijkheid is om deze in te willigen of gaat de gang van de zaken anderszins?

Alvast hartelijk dank voor jullie tijd en moeite.

Dit weekend kwam een buurman naar me toe die claimde dat hij recht had op een bepaald parkeerplekje.

De situatie: we delen een 'parkeerplaats' met drie winkels en drie gehuurde bovenwoningen; volgens ons huurcontract hebben we recht van overpad en we hebben mondeling afgesproken dat we onze fietsen mogen stallen en onze auto mogen parkeren. Het gaat al jaren goed, maar sinds deze jongen er woont is er gedoe omtrent wie waar staat.

De buurman claimt dat er een 'parkeerplan' is, maar als dat er al is, dan is dat voor onze tijd gemaakt, in een situatie waarin er minder bovenwoningen verhuurd werden. Hierin zou staan welke verhuurder recht heeft op welke parkeerplekken.

Een ander argument dat hij aandraagt is "ik kom hier nog wel eens met dure auto's" maar dat zijn de auto's van zijn vader, van wie hij zijn bovenwoning "huurt". Ik heb het idee dat hij te lui of incapabel is om zijn auto in de lengte naast de muur te parkeren.

Hoe rechtsgeldig is zo'n parkeerplan?